تأثیر اشتغال بر كاهش فقر در دو بخش خدمات گردشگري و بيمارستاني

• | پرينت |

گردشگري از دهه 1970 به عنوان ابزاري براي توسعه مطرح بوده و نقش آن در كاهش فقر به‌ويژه، فقر قابليتي، از اواخر دهه­ی 1990 مورد توجه قرار گرفته است و از آن زمان گردشگري حامي فقرا، به سرعت به روشي شناخته‌شده و ارزشمند جهت كاهش فقر تبديل شد. از جمله روش‌های مطرح شده توسط سازمان جهانی جهانگردی، اشتغال و به کارگیری افراد فقیر در مؤسسات گردشگری است و یکی از روش‌هاي مناسب براي بررسي تأثیر اشتغال در گردشگري بر كاهش فقر قابليتي، مقايسه شاخص‌های توسعه انساني بين شاغلان بخش گردشگري و غيرگردشگري است كه موضوع اين پژوهش است.

هدف مطالعه حاضر مقايسه ابعاد مختلف توسعه انساني بين شاغلان بخش گردشگري و غير‌گردشگري در شهر تهران به منظور بررسی تأثیر اشتغال در گردشگری بر كاهش فقر قابليتي و ارائه پیشنهادهایی جهت بهبود ابعاد مختلف توسعه انسانی و در نتیجه، کاهش فقر قابليتي است.

در بعد نظري به منظور رسيدن به اهداف پژوهش، از ديدگاه اينگلهارت و همكارانش در خصوص ابعاد و شاخص‌هاي توسعه انساني استفاده شده است. اين پژوهش به صورت پيمايشي و با ابزار پرسشنامه در بين شاغلان بخش‌هاي خدماتي مشابه، هتل و بيمارستان، در سال 1388 انجام شده است. روش نمونه‌گيري چند‌مرحله‌اي بوده و حجم نمونه 200 نفر است.

يافته‌هاي تحقيق نشان مي‌دهد كه شاغلان بخش‌هاي خدماتي هتل در ابعاد توسعه­ی انساني مورد بررسي، كه نشان دهنده وضعيت فقر قابليتي است، نسبت به شاغلان بخش‌هاي خدماتي مشابه در بيمارستان از امتياز بيشتري برخوردار هستند و در نتيجه از نظر وضعيت فقر قابليتي در وضعيت بهتري به سر مي‌برند به‌عبارت ديگر مي‌توان چنين ادعا كرد كه اشتغال در بخش گردشگری موجب بهبود شاخص‌های توسعه­ی انسانی و در نتیجه کاهش فقر قابليتي می‌گردد.